Άσε το κινητό σου σπίτι (τελευταίο μέρος)

σε συνέχεια του δεύτερου μέρους

Resnick: Τι πρέπει να γνωρίζουμε για τα κινητά τηλέφωνα; Είναι δύσκολο να φανταστούμε να πηγαίνουμε σε μια διαμαρτυρία χωρίς κινητό. Αλλά όπως όλες οι δικτυακές τεχνολογίες, σίγουρα έχουν δύο όψεις…

Appelbaum: Τα κινητά τηλέφωνα είναι συσκευές εντοπισμού που κάνουν τηλεφωνικές κλήσεις. Είναι λυπηρό αλλά και αληθινό. Που σημαίνει ότι οι λύσεις όσον αφορά το λογισμικό του κινητού τηλεφώνου δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Μπορείς να έχεις ένα σύνολο από ασφαλείς εφαρμογές εγκατεστημένες στο κινητό σου, αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι εξακολουθεί να σε εντοπίζει όπου κι αν είσαι. Και η αστυνομία μπορεί ενδεχομένως να σπρώξει ενημερώσεις στο κινητό σου που θα εγκαθιστούν μια “πίσω πόρτα” και να επιτρέπουν την απομακρυσμένη ενεργοποίση του μικροφώνου και άλλα τέτοια. Η αστυνομία μπορεί να αναγνωρίσει τους πάντες σε μια διαμαρτυρία, φέρνοντας μια συσκευή που λέγεται συλλέκτης IMSI. Είναι μια ψεύτικη κεραία για κινητά τηλέφωνα που μπορεί να κατασκευαστεί με 1500 δολάρια. Και όταν η κεράια αυτή είναι κοντά, τα τηλέφωνα όλων θα συνδεθούν πάνω της αυτόματα, και καθώς τα κινητά τηλέφωνα εκπέμπουν ένα μοναδικό αναγνωριστικό, το μόνο που έχει να κάνει η αστυνομία είναι να συλλέξει τα αναγνωριστικά αυτά και να πάει στην τηλεφωνική εταιρεία να ζητήσει πληροφορίες για αυτά.

R: Άρα λοιπόν τα κινητά τηλέφωνα είναι συσκευές εντοπισμού. Μπορούν ακόμα να χρησιμοποιηθούν και για υποκλοπές συνομιλιών. Αν βγάλουμε την μπαταρία από ένα κινητό απενεργοποιούμε τη δυνατότητα αυτή;

Α: Ίσως. Αλλά τα iPhone για παράδειγμα, δεν έχουν αφαιρούμενη μπαταρία, απενεργοποιούνται μέσω ενός κουμπιού. Οπότε αν έγραφα ένα πρόγραμμα “πίσω πόρτα” για το iPhone θα το έβαζα να εμφανίζει μια κενή μαύρη οθόνη. Και όταν πάταγες το κουμπί να ανοίξει, θα παρίστανε πως μπαίνει σε διαδικασία εκκίνησης. Σαν να παίζει δύο βίντεο.

R: Και πόσο εύκολο είναι να φτιάξεις κάτι σαν αυτό;

A: Υπάρχουν σετ εργαλείων που πωλούνται από εταιρείες όπως η FinFisher που δίνουν τη δυναότητα να διαρρήξεις κινητά τηλέφωνα όπως BlackBerry, Android, iPhone, Symbian και άλλες πλατφόρμες. Με ένα και μόνο κλικ, η αστυνομία για παράδειγμα, μπορεί να αποκτήσει τον έλεγχο ενός κινητού τηλεφώνου και άρα να “έχει” το άτομο που το χρησιμοποιεί.

R: Μάλιστα. Τον Νοέμβριο του περασμένου χρόνου, η Wall Street Journal, πρώτη αναφέρθηκε σε αυτή την νέα παγκόσμια αγορά της τεχνολογίας επιτήρησης και δημιούργησε έναν “Κατάλογο Παρακολούθησης” στον ιστότοπό της, που περιελάμβανε έγγραφα εταιρειών που συμμετείχαν σε ένα μυστικό συνέδριο για την παρακολούθηση που έλαβε χώρα στην Washington D.C. Ακόμα το Wikileaks έχει δημοσιεύσει έγγραφα για τις εταιρείες αυτές. Η βιομηχανία αυτή μεγάλωσε απότομα και έχει διαστάσεις μια αγοράς 5 δις δολλαρίων το χρόνο. Και παρόλο που οι εταιρείες αυτές που κατασκευάζουν και πωλούν τον εξοπλισμό αυτό, λένε ότι είναι διαθέσιμος μόνο σε κυβερνήσεις και την αστυνομία και έχει ως σκοπό την σύλληψη εγκληματιών, οι επικριτές λένε ότι πρόκειται απλώς για μια νέα αγορά όπλων που προμηθεύει τις κυβερνήσεις των δυτικών κρατών και άλλα καταπιεστικά καθεστώτα.

A: Είναι τρομακτικό το πόσο εύκολα μπορείς να βρεις αυτά τα προϊόντα. Μια εταιρεία φτιάχνει λογισμικό με “πίσω πόρτες”, και το πουλάει και λέει εμπιστευθείτε μας, μόνο οι καλοί θα το χρησιμοποιήσουν… βασικά, δεν ξέρουμε να ασφαλίζουμε τα υπολογιστικά συστήματα και όποιος λέει το αντίθετο λέει μαλακίες. Αν μπορεί κάποιος να χακάρει την Google, την Boeing, την Lockheed Martin, αν διέρρευσαν αρχεία σχεδίασης και επικοινωνίας της Marine One, είναι ρεαλιστικό να συμπεράνουμε ότι είναι δυνατή η απόλυτη ασφάλεια; Γνωρίζοντας ότι έτσι έχουν τα πράγματα, το σωστό είναι να μην υπάρχει καμιά πίσω πόρτα (που να δίνει πρόσβαση σε δεδομένα χρηστών). Ή απλά να υποθέσουμε ότι οποιαδήποτε πίσω πόρτα θα χρησιμοποιηθεί κακόβουλα και καταχρηστικά, οπότε το μόνο που μας μένει είναι να τις παρακάμπτουμε με τρόπο ώστε τα δεδομένα που θα φαίνονται(χρησιμοποιώντας πίσω πόρτες) να μην έχουν κανένα ενδιαφέρον. Όπως για παράδειγμα οι κρυπτογραφημένες τηλεφωνικές κλήσεις – πράγματι μπορούν να υποκλέψουν τα δεδομένα, αλλά το μόνο που θα λαμβάνουν είναι θόρυβος.
[…]

R: Λοιπόν, ένα πράγμα που έχω ακούσει αρκετές φορές σε συναντήσεις όταν εμφανίζεται μια κουλτούρα ασφάλειας είναι ότι… να, υπάρχει η αίσθηση ότι η υπερβολική πρόληψη διογκώνεται σε (ή προέρχεται από την) παράνοια, και ότι η παράνοια τροφοδοτεί την έλλειψη εμπιστοσύνης και όλο αυτό μπορεί να οδηγήσει στην παράλυση και σε ένα είδος αδράνειας. Πώς θα απαντούσες σε κάτι τέτοιο;

A: Οι άνθρωποι που λένε κάτι τέτοιο, αν δεν είναι μπάτσοι, αισθάνονται αδύναμοι. Η πρώτη τους αντίδραση είναι “δεν είμαι σημαντικός”. Και η δεύτερη είναι, “δεν με παρακολουθούν”, κι ακόμα κι αν το κάνουν, δεν μπορούν να βρουν τίποτα διότι δεν κάνω κάτι παράνομο. Αλλά το θέμα είναι ότι, το να λαμβάνεις μέτρα προστασίας στις επικοινωνίες σου είναι σαν το σέξ με προφυλάξεις. Έχεις μια ευθύνη απέναντι σε άλλους ανθρώπους να είσαι ασφαλής – τα λάθη σου μπορεί να επηρεάσουν κι άλλους. Και η πραγματικότητα είναι ότι θα το καταλάβεις όταν είναι ήδη αργά. Δεν μιλάμε για την τέλεια προστασία, μιλάμε πρωτίστως για την αναγνώριση από τον καθένα ότι έχει την ευθύνη να παίρνει μέτρα προστασίας, και να κάνει ο,τι καλύτερο μπορεί χωρίς να χαλάει τις επικοινωνίες του, χωρίς να καταστρέφει τη μέρα του και καταλαβαίνοντας ότι μερικές φορές δεν είναι ασφαλές να υποτιμάς μερικά πράγματα, ακόμα κι αν το έκανες άλλες φορές. Αυτό είναι το μάθημα. Λοιπόν, η κουλτούρα της ασφάλειας ακούγεται υπερβολική αλλά οι τεχνολογικές δυναότητες της αστυνομίας, και ειδικά με τα διάφορα εργαλεία που πωλούνται, είναι μεγάλες. Και για να ακυρώσεις αυτό το πράγμα μπορείς να πάρεις όλα τα τηλέφωνα του πάρτυ, να τα βάλεις σε μια τσάντα και την τσάντα στο ψυγείο, και να δυναμώσεις την μουσική στο άλλο δωμάτιο – βέβαια μπορεί να υπάρχει ένας ρουφιάνος στη μάζωξη – αλλά τουλάχιστο δεν υπάρχει ηχητική καταγραφή αυτών που λέτε.

R: Υπάρχουν άλλα εργαλεία ή συμβουλές προς έναν ακτιβιστή ή οποιονδήποτε ενδιαφέρεται για τα ζητήματα αυτά;

A: Λοιπόν, είναι σημαντικό να έχουμε μια συνολική εικόνα για τη λειτουργία όλων των ηλεκτρονικών συσκευών που χρησιμοποιούμε. Πρώτα, καλό είναι να χρησιμοποιείς τον Tor Browser για να πλοηγηθείς στο internet. Να ξέρεις ότι πιθανόν η σπιτική σου σύνδεση στο internet δεν είναι ασφαλής, ιδίως αν είναι στο όνομά σου. Αν χρησιμοποιείες Mac ή Windows λειτουργικό σύστημα, να είσαι ιδιαίτερα προσεκτική. Για παράδειγμα, υπάρχει ένα λογισμικό που λέγεται “Evilgrade” που κάνει πολύ εύκολο για έναν επιτιθέμενο να εγκαταστήσει μια “πίσω-πόρτα” στον υπολογιστή σου, εκμεταλλευόμενο αδυναμίες στις αυτόματες ενημερώσεις διφόρων προγραμμάτων. Έτσι, αν για παράδειγμα έχεις το Acrobat PDF Reader της Adobe και κατεβάζεις και εγκαθιστάς τα update από την Adobe, τότε ίσως κάποια στιγμή κατεβάζεις και κάτι extra που θα είναι κακόβουλο. Και οι μπάτσοι έχουν διαφορετική αλλά καλύτερη έκδοση του λογισμικού αυτού. Και αυτό είναι ένας από τους λόγους που ενθαρρύνω τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν Ubuntu ή Debian ή κάποια άλλη διανομή Linux αντί των κλειστών συστημάτων όπως Mac ή Windows. Επειδή υπάρχουν πολλά κενά ασφαλείας σε αυτά. Αν βρίσκεσαι σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη κατάσταση, χρησιμοποίησε ένα live-CD που ονομάζεται TAILS – σου προσφέρει ένα Linux λειτουργικό όπου όλη η κίνηση δρομολογείται μέσω του Tor χωρίς κάποια ρύθμιση από τον χρήστη. Ή, αν είσαι πολύγλωσσος, μπορείς να φιλοξενήσεις δεδομένα σε κάποια άλλη χώρα. Άνοιξε έναν λογαριασμό email στη Σουηδία και χρησιμοποιήσε το TAILS για πρόσβαση σε αυτόν. Το πιο σημαντικό είναι να γνωρίζεις τι επιλογές υπάρχουν. Ένα σημειωματάριο δίπλα σε μια φωτιά είναι πολύ περισσότερο ασφαλές από έναν υπολογιστή σε ορισμένες περιπτώσεις, ειδικά σε έναν υπολογιστή που δεν είναι κρυπτογραφημένος. Μπορείς πάντα απλώς να ρίξεις το σημειωματάριο στη φωτιά και να τελειώνεις.

Όσον αφορά το email, το να χρησιμοποιείς το Riseup.net είναι καλά νέα. Οι λύσεις που προσφέρουν είναι ενσωματωμένες με το Tor όσο το δυνατό περισσότερο. Είναι γαμάτοι. Εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν ένα σύστημα, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι τα μόνα δεδομένα που έχουν είναι κρυπτογραφημένα. Και θα ήθελα να σκέφτομαι ότι οποιαδήποτε μη κρυπτογραφημένα δεδομένα έχουν, θα κάνουν το παν για να τα προστατεύσουν. Από την άλλη, ναι, μπορείς να χρησιμοποιήσεις το Tor και το Gmail μαζί, αλλά δεν είναι το ίδιο, όταν συνδέεσαι στο Gmail δεν σε ρωτάει αν θέλεις να δρομολογηθείς μέσω Tor. Επιπλέον, η Google παρακολουθεί την κίνησή σου για να βγάζει κέρδος. Θα προτιμούσα να δίνω πενήντα δολλάρια το μήνα στη Riseup για τις ίδιες υπηρεσίες που προσφέρει το Gmail, γνωρίζοντας την αφοσίωση της Riseup στην ιδιωτικότητα των χρηστών. Και γνωρίζοντας ότι θα πούνε στους μπάτσους να πάνε να γαμηθούν. Έχει μεγάλη αξία αυτό.

Όσο για το κινητό σου τηλέφωνο, θεώρησέ το μια συσκευή εντοπισμού και παρακολούθησης της επικοινωνίας σου, και αντιμετώπισέ το ανάλογα. Να είσαι πολύ προσεκτική όταν χρησιμοποιείς κινητό, αλλά σκέψου ειδικά τα μοτίβα συμπεριφοράς που παράγεις. Αν βγάλεις την μπαταρία, παράγεις μια ανωμαλία στη συμπεριφορά σου, και αυτό πιθανόν να είναι λόγος να ξεκινήσει μια εκ του φυσικού παρακολούθησή σου. Αντί για αυτό, καλύτερα μην βγάλεις την μπαταρία, απλώς άφησε το κινητό σου σπίτι. Επειδή, όπως είπα και νωρίτερα, σε έναν κόσμο που πάρα πολλά δεδομένα καταγράφονται, το μονοπάτι των δεδομένων μας αφηγείται μια ιστορία για εμάς, και ακόμα κι αν η ιστορία απαρτίζεται από αληθινά στοιχεία, δεν αντανακλά απαραίτητα την συνολική αλήθεια. Σε ένα κινητό τηλέφωνο μπορείς να εγκαταστήσεις λογισμικό όπως το OStel, το οποίο σου επιτρέπει να κάνεις κρυπτογραφημένες συνομιλίες πάνω από το internet, ή όπως το PrivateGSM – δεν είναι δωρεάν αλλά είναι διαθέσιμο για Blackberries, Android, iPhones και λοιπά. Το οποίο σημαινει ότι εάν θέλουν να υποκλέψουν το περιεχόμενο της συνομιλίας σου, πρέπει να “διαρρήξουν” το τηλέφωνό σου. Δεν είναι τέλειο. Το Gibberbot για Android, σου δίνει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσεις Tor και Jabber – το οποίο είναι σαν τον Google Chat – με αυτόματα ρυθμισμένο OTR. Πληκτρολογείς το jabber αναγνωριστικό σου, δρομολογεί την κίνηση μέσω Tor και όταν συνομιλείς με άλλους ανθρώπους, κρυπτογραφεί τα μηνύματα από άκρη σε άκρη, ούτως ώστε ούτε ο jabber server γνωρίζει τι λέτε. Και υπάρχει πληθώρα από τέτοια εργαλεία να διαλέξεις.

Ένα άλλο πράγμα να έχει υπόψιν είναι ο τρόπος με τον οποίο συναντιόμαστε. Εάν θέλουμε να επεξεργαστούμε κάτι συνεργατικά, υπάρχει ένα πρόγραμμα που λέγεται Etherpad. Και υπάρχει μια εφαρμογή κοινωνικής δικτύωσης που λέγεται Crabgrass, που φιλοξενείται στο we.riseup.net. Είναι σαν ένα ιδιωτικό Facebook. Το Riseup έχει αρκετά από τα δεδομένα, αλλά είναι ιδιωτικά από προεπιλογή. Έτσι είναι ασφαλή, με εξαίρεση περιπτώσεις hacking ή κάποιας νομικής διαδικασίας. Και αν το χρησιμοποιήσεις μέσω Tor Browser και δεν αποκαλύψεις ποτέ πληροφορίες για το άτομό σου, είσαι σε ένα καλό επίπεδο. Σε αντίθεση με το Facebook, που είναι κάτι σαν την Στάζι με πληροφορίες που οι χρήστες προσφέρουν εθελοντικά. Κάποια εποχή είχα λογαριασμό στο Facebook – έχει πλάκα και είναι ένας καλός τρόπος να γνωρίζεις κόσμος. Αλλά δεν είναι ασφαλές για πολιτική οργάνωση, ειδικά εάν είσαι μέλος κάποιας κοινωνικής μειονότητας, ή σε περίπτωση που δεν είσαι μέλος μια μειονότητας αλλά μια αδύναμης πλειονότητας.

Μια τελευταία σκέψη. Θα έλεγα να θυμόμαστε ότι ένα μεγάλο κομμάτι όλων των προαναφερθέντων είναι κοινωνική συμπεριφορά και όχι τεχνολογία από μόνη της. Και ακόμα ότι αν και ζούμε σε μια δυστοπική κοινωνία στο τώρα, δεν χρειάζεται να ζούμε έτσι για πάντα. Υπάρχει αυτό το αντιστάθμισμα, έτσι; Διότι, για ποιό πράγμα παλεύει το Occupy Wall Street; Η απάντηση είναι, κάτι διαφορετικό. Και αν θέλουμε να μπει ένα τέλος στην κοινωνική ανισότητα, το κράτος επιτήρησης είναι κάτι που πρέπει να αλλάξουμε. Εάν η επιτήρηση των ανθρώπων δεν έχει αξία, θα το καταφέρουμε. Λοιπόν, θα πρέπει αυτό που κάνουμε να μην μας απομακρύνει από αυτό που επιθυμούμε να δημιουργήσουμε.
_______

το άρθρο στα αγγλικά : http://nplusonemag.com/leave-your-cellphone-at-home