Αρκετά χρόνια τώρα παρέχουμε servers και υποδομές επικοινωνίας για το κίνημα.  Έχουμε δώσει τον καλύτερο μας εαυτό για να κρατάμε τους servers  ασφαλείς και αντισταθήκαμε με διάφορους τρόπους όταν οι αρχές μας  ζήτησαν δεδομένα χρηστών.

Εν συντομία: προσπαθούμε να προσφέρουμε μια απελευθερωμένη μορφή επικοινωνιών μέσα σε ένα καπιταλιστικό διαδίκτυο.

Βλέπαμε  πάντα το διαδίκτυο ώς εναν από τους πόρους των αγώνων μας και  ταυτόχρονα το αναγνωρίσαμε ως ένα πεδίο πολιτικού ανταγωνισμού. Και  πράξαμε ανάλογα. Νομίζαμε ότι το μεγαλύτερο κομμάτι του κινήματος το έβλεπε με τον ίδιο τρόπο. Αλλά καθώς όλος και περισσότερος κόσμος του κινήματος “χρησιμοποιεί”  το Facebook (ή το Facebook τους χρησιμοποιεί), δεν είμαστε σίγουροι  πλέον. Αντίθετα, η πολιτική μας δουλειά αντιμετωπίζεται ώς ελλειμματική  και κουραστική. Οι κρυπτογραφημένες επικοινωνίες ανάμεσα σε αυτόνομους  servers δεν εκλαμβάνονται ως απελευθερωτικές αλλά μάλλον ως ενοχλητικές.

Disneyland

Απλά δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι,  μετά από όλη την ένταση στους δρόμους και τις μακροσκελείς συλλογικές  συζητήσεις, πολλοί ακτιβιστές μοιάζει να έχουν την επιθυμία να  χαζοφλυαρήσουν επί μακρόν στο Facebook, μιλώντας για τα πάντα με τους  πάντες. Δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι, ακόμα και για το κίνημα, το Facebook είναι ο πιο γλυκός από όλους τους πειρασμούς. Το κίνημα,  μαζί με όλους τους υπόλοιπους, απολαμβάνει να ακολουθεί το ύπουλο   ρεύμα μιας εκμετάλλευσης που δε μοιάζει να βλάπτει κανέναν και που για  μια φορά δεν χρειάζεται να αντισταθεί. Αρκετοί άνθρωποι έχουν  συνειδησιακό πρόβλημα καθώς γνωρίζουν ή φαντάζονται τις ολέθριες συνέπειες που μπορεί να έχει η χρήση του Facebook, αλλά δυστυχώς αυτό δεν μεταφράζεται σε συνειδητή πράξη.

Είναι πράγματι άγνοια;

Ας  δώσουμε μια σύντομη περιγραφή του προβλήματος. Χρησιμοποιώντας το  Facebook, οι ακτιβιστές δεν κάνουν απλώς διαφανείς και διαθέσιμες για  επεξεργασία τις επικοινωνίες τους, τις απόψεις τους, τα “likes” τους και  λοιπά. Αντίθετα – και θεωρούμε αυτό αρκετά πιο σημαντικό – εκθέτουν  δομές και άτομα που έχουν μικρή ή καμία σχέση με το Facebook. Η  δυνατότητα που δίνει το Facebook για αναζήτηση σχέσεων μεταξύ ατόμων ή  ομάδων ατόμων, για ανεύερεση ομοιοτήτων και λοιπά, είναι δύσκολο να γίνει κατανοητή στον απλό κόσμο. Η φλυαρία στο Facebook αναπαράγει πολιτικές δομές τις οποίες  οι αρχές ή οι εταιρείες μπορούν να χρησιμοποιήσουν. Οι δομές αυτές  μπορούν να αναζητηθούν, να ταξινομηθούν και να αθροιστούν όχι μόνο για  να εξαχθούν ακριβή συμπεράσματα για τις κοινωνικές σχέσεις και επαφές,  τους ανθρώπους κλειδιά κλπ αλλά επιπλέον για να γίνουν προβλέψεις από  τις οποίες  προκύπτουν κανονικότητες. Μετά τα κινητά τηλέφωνα, το Facebook είναι η  πιο ύπουλη, φθηνή και καλύτερη διαθέσιμη τεχνολογία παρακολούθησης.

Είναι οι χρήστες του Facebook ανυποψίαστοι πληροφοριοδότες;

Πάντα πιστεύαμε οτι το κίνημα  επιδιώκει κάτι άλλο: να συνεχίσει τους αγώνες μας στο διαδίκτυο και να  χρησιμοποιεί το διαδίκτυο για τους πολιτικούς μας αγώνες. Αυτός είναι ο  λόγος που βλέπουμε τους χρήστες του Facebook ως πραγματικό κίνδυνο για  τους αγώνες μας. Ιδίως, οι ακτιβιστές που δημοσιευουν σημαντικές  πληροφορίες στο Facebook (συχνά χωρίς να γνωρίζουν τι κάνουν), το οποίο  χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο απο τις διωκτικές αρχές. Θα  μπορούσαμε να το τραβήξουμε, κατηγορώντας τους ακτιβιστές αυτούς για  συνεργασιά. Αλλά δεν έχουμε φτάσει εκεί ακόμα. Ελπίζουμε ακόμα ότι ο  κόσμος θα συνειδητοποιήσει ότι το Facebook είναι ένα πολιτικός αντίπαλος  και ότι αυτοί που το χρησιμοποιούν το κάνουν όλο και περισσότερο  ισχυρό. Οι ακτιβιστές χρήστες του Facebook τροφοδοτούν την μηχανή και  έτσι αποκαλύπτονται οι δομές μας – χωρίς να χρειάζεται, χωρίς δικαστικές εντολές, χωρίς καμία πίεση.

Η δικιά μας οπτική

Γνωρίζουμε ότι εμείς μιλάμε αφ’υψηλού. Για εμάς, που έχουμε δουλέψει επί χρόνια – και μερικές φορές βγάζουμε  τα προς το ζην – με το διαδίκτυο και τους υπολογιστές, την διαχείριση  συστημάτων, τον προγραμματισμό, την κρυπτογραφία και αρκετά άλλα, το  Facebook είναι κάτι σαν τον φυσικό μας εχθρό. Και εφόσον θεωρούμε τους  εαυτούς μας και κομμάτι του κινήματος, αυτό αθροίζεται στην ανάλυση της  πολιτικής οικονομίας του Facebook, όπου οι “χρήστες” γίνονται προϊόν  προς πώληση και καταναλωτές του προϊόντος αυτού ταυτόχρονα. Ο όρος που  περιγράφει αυτό το πράγμα είναι “γενιά της ζήτησης”. Αντιλαμβανόμαστε  ότι δεν αντιμετωπίζουν όλοι με το ίδιο πάθος το διαδίκτυο, όπως κάνουμε  εμείς. Αλλά για τους ακτιβιστές, το να αφήσουν τον δούρειο ίππο που  λέγεται Facebook, να είναι μέρος της καθημερινότητάς τους, είναι ένα  σημάδι άγνοιας σε κριτικό επίπεδο.

Μια  προτροπή για όλους : κλείστε τους λογαριασμούς σας στο Facebook! Βάζετε  και άλλους πέρα από εσάς σε κίνδυνο. Ανάλαβετε δράση ενάντια σε αυτό το  τέρας δεδομένων.

Ακόμα:  Εγκαταλείψτε το Yahoo. Κάτω η Google! Να σταθούμε ενάντιοι στην  πολιτική παρακράτησης δεδομένων! Για την ουδετερότητα του διαδικτύου!  Λευτεριά στον Bradley Manning! Ζήτω η αποκέντρωση!

Πολεμήστε  τον καπιταλισμό! Κάντε το ακόμα – και ειδικά – στο διαδίκτυο! Ενάντια  στην εκμετάλλευση και την καταπίεση! Παντού και ειδικά στο διαδίκτυο!

Σπάστε τα νεύρα των συντρόφων σας. Δείξτε τους ότι με το να τροφοδοτούν το Facebook έχουν διαλέξει τη λάθος πλευρά!

nadir, οκτώβρης 2012

To nadir.org είναι μια ομάδα ανθρώπων που παρέχει διαδικτυακές υποδομές για το γερμανικό ανταγωνιστικό κίνημα.

σημείωση του μεταφραστή : Στο κείμενο γίνεται αρκετές φορές αναφορά σε “δομές”. Ο αναγνώστης ας έχει στο μυαλό του δομές όχι μόνο με τη στενή έννοια μιας συγκεκριμένης οργάνωσης ή συλλογικότητας ατόμων, αλλά γενικότερα τον ιστό των κοινωνικών σχέσεων και γνωριμιών μεταξύ ανθρώπων.

γράφει η Sarah Resnick

Λίγο νωρίτερα μέσα στη χρονιά, ο συγγραφέας και ειδικός σε θέματα πληροφορίας James Bamford περιέγραψε στο περιοδικό Wired, τα σχέδια της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (NSA) για το Κέντρο Δεδομένων (Data Center) στη Utah. To “Κέντρο Δεδομένων της Utah” δεν είναι πολύ περιγραφικό όνομα, αλλά έχει και ένα άλλο : Πρώτο Κέντρο Δεδομένων μιας ενωτικής πρωτοβουλίας των Υπηρεσιών Πληροφοριών για την Εθνική Ψηφιακή Ασφάλεια. Οι εγκαταστάσεις, αξίας 2 δισεκατομμυρίων δολλαρίων, έχει προγραμματιστεί να ανοίξουν τον Σεπτέμβρη του 2013 και θα χρησιμοποιηθούν για την υποκλοπή, αποκρυπτογράφηση, ανάλυση και αποθήκευση των επικοινωνιών που παρακολουθεί η NSA, από emails, κλήσεις κινητών τηλεφώνων, αναζητήσεις στο Google, αναρτήσεις στο Twitter μέχρι και οικονομικές συναλλαγές. Που θα αποθηκεύονται όλα αυτά τα δεδομένα; Φανταστείτε, αν μπορείτε, περίπου 9.500 τετραγωνικά μέτρα, γεμάτα με σειρές από servers τον ένα πάνω από τον άλλο, τακτοποιημένους με τάξη σε ντουλάπια. O Bamford ισχυρίζεται ότι η χωρητικότητα της εγκατάστασης μπορεί να εκταθεί σε yottabytes, δηλαδή τετράκις gigabytes (yottabytes είναι η μεγαλύτερη μονάδα μέτρησης που έχει οριστεί μέχρι σήμερα)

Για να αποθηκεύσει τα δεδομένα, η NSA πρέπει πρώτα να τα συλλέξει, και εδώ ο Bamford βασίζεται στον William Binney, έναν πρώην κρυπταναλυτή-μαθηματικό της NSA, ως κύρια πηγή του. Για πρώτη φορά, αφού εγκατέλειψε την NSA το 2001, ο Binney έκανε μια συζήτηση για το Stellar Wind, το όποιο όλοι γνωρίζουμε σήμερα, ως το πρόγραμμα παρακολουθήσεων χωρίς εισαγγελική εντολή, που πρωτο-εγκρίθηκε από τον George Bush μετά τις επιθέσεις στους δίδυμους πύργους το 2001. Το πρόγραμμα αυτό επέτρεψε στην NSA να παρακάμψει το Ομοσπονδιακό Δικαστήριο για την Παρακολούθηση Ξένων Υπηρεσιών Πληροφοριών, το οποίο εξουσιοδοτούσε την επιτήρηση εγχώριων στόχων, και επέτρεπε την παρακολούθηση email και τηλεφωνικών κλήσεων χιλιάδων αμερικανών. Στα τριάντα χρόνια του στην NSA, ο Binney βοήθησε στην κατασκευή ενός αυτοματοποιημένου συστήματος συλλογής δικτυακών δεδομένων, το οποίο μέχρι το 2001, χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά ενάντια σε ξένους στόχους. Ο Binney εγκατέλειψε όταν η υπηρεσία άρχισε να χρησιμοποιεί την ίδια τεχνολογία για να κατασκοπεύει αμερικάνους πολίτες.Περιγράφει μυστικά δωμάτια ηλεκτρονικής επιτήρησης σε εγκαταστάσεις μεγάλων τηλεπικοινωνιακών παρόχων στις ΗΠΑ, δωμάτια που ελέγχονται από από την NSA, και είναι εξοπλισμένα με πολύπλοκα λογισμικά που εξετάζουν την δικτυακή κίνηση στις οπτικές ίνες. (Σε μια τοπική εκδήλωση την προηγούμενη εβδομάδα, ο Binney κυκλοφόρησε μια λίστα με πιθανά τέτοια σημεία παρακολούθησης, στην οποία περιλαμβάνεται το μεγαλύτερο κτίριο διαμεταγωγής της AT&T στη Νέα Υόρκη). Περιγράφει λογισμικό, κατασκευασμένο από την εταιρεία Narus, που συλλέγει δεδομένα από διάφορες πηγές στις ΗΠΑ : οποιαδήποτε επικοινωνία εγείρει υποψίες αντιγράφεται αυτόματα και στέλνεται στην NSA. Όταν ένα όνομα εισάγεται στη βάση δεδομένων της Narus, όλες οι τηλεφωνικές κλήσεις, emails και λοιπές μορφές επικοινωνίας δρομολογούνται αυτόματα στους καταγραφείς της NSA.

H NSA δεν ήταν η μόνη υπηρεσία συγκέντρωσης πληροφοριών που επέκτεινε τις εξουσίες της όσον αφορά την εσωτερική παρακολούθηση, μετά την 11η Σεπτέμβρη. Ο νόμος Patriot Act, για παράδειγμα, επιτρέπει στο FBI να κατασκοπεύει αμερικάνους πολίτες χωρίς να επιδεικνύει κάποιον πιθανό λόγο που οι στόχοι εμπλέκονται σε εγκληματικές δραστηριότητες. Στην ενότητα 215 του νόμου, τα περίφημα πλέον Αιτήματα Εθνικής Ασφαλείας μπορούν να υποχρεώσουν, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, τράπεζες, παρόχους τηλεφώνου και internet, να μοιράζονται (με τις αρχές) τις πληροφορίες που έχουν για αμερικάνους πολίτες. Ο παραλήπτης ενός τέτοιου αιτήματος τυπικά υποχρεώνεται να μην αναφέρει τίποτα δημόσια, σχετικά με την ύπαρξη ή τη φύση του αιτήματος αυτού.

Δεν είναι μυστικό ότι, ενώ η τέταρτη παράγραφος του αμερικανικού συντάγματος αποτρέπει τις έρευνες και κατασχέσεις χωρίς προφανή λόγο, ανησυχίες γύρω από “εθνική ασφάλεια” είχαν ως αποτέλεσμα την παράβλεψη και παραβίαση του δικαιώματος της ιδιωτικότητας ακόμα και των πιο απλών πολιτών. Οι ακτιβιστές έχουν περισσότερους λόγους να ανησυχούν, καθώς επανειλημμένα έχουν αποτελέσει αντικείμενο έρευνας για τρομοκρατία. Για παράδειγμα, το 2006 η ACLU αποκάλυψε ότι το Πεντάγωνο είχε κρυφά υπό επιτήρηση εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, αντιπολεμικές οργανώσεις και ομάδες αντιτιθέμενες στις πολιτικές στρατολόγησης, όπως οι Quakers και φοιτητικές οργανώσεις. Έχοντας ως πηγές το υπουργείο Εθνικής Ασφάλειας, τοπικά αστυνομικά τμήματα, και την αντιτρομοκρατική δύναμη κρούσης του FBI, το Πεντάγωνο συνέλεξε, αποθήκευσε και διαμοίρασε δεδομένα μέσω του προγράμματος TALON (μια βάση δεδομένων με υποτιθέμενες απειλές), σχεδιασμένο για την παρακολούθηση τρομοκρατικών απειλών. Ή πάρτε για παράδειγμα τον Scott Crow, αναρχικό και βετεράνο διοργανωτή του κινήματος για την παγκόσμια δικαιοσύνη, ο οποίος, σύμφωνα με αναφορά των New York Times τη περασμένη χρονιά, είναι ένας από τους δεκάδες πολιτικούς ακτιβιστές ανά την χώρα, που ήταν υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των αντιτρομοκρατικών επιχειρήσεων του FBI. Το FBI έστησε κάμερα έξω από το σπίτι του, καταγράφοντας τους επισκέπτες που μπαίναν και βγαίναν, παρακολουθούσαν τα email και τις τηλεφωνικές συνομιλίες και ψάχναν στα σκουπίδια του για να αναγνωρίσουν τράπεζες και εταιρείες υποθήκης με τις οποίες συναλλασσόταν, πιθανόν για περαιτέρω διερεύνηση. Άλλοι που ερευνήθηκαν από το FBI ήταν ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων αλλά και φιλελεύθεροι ρωμαιοκαθολικοί στη Nebraska. Όταν το 2008, ο Obama πήρε τα σκήπτρα από τον George W. Bush, υπήρχε η προσδοκία ότι έστω κάποιο μέρος αυτών των δραστηριοτήτων θα σταταμούσε. Όμως, οι παρακολουθήσεις και η συλλογή των ψηφιακών μας δεδομένων από την κυβέρνηση παραμένει σταθερή.

Όταν άρχισαν οι διαμαρτυρίες του κινήματος Occupy στα μέσα του Σεπτέμβρη του 2011, βασίστηκαν στις τεχνολογίες παραγωγής δεδομένων, περισσότερο από ποτέ. Μέσα σε μερικές εβδομάδες είχα γραφτεί σε πολλαπλές λίστες ηλεκτρονικού ταχυδρομείου του κινήματος, άρχισα να παρακολουθώ το Twitter με μια δίχως προηγούμενο αφοσίωση, πέρασα περισσότερες ώρες στο Facebook από ό,τι θέλω να παραδεχτώ. Δεν νομίζω ότι είμαι η μόνη. Την ίδια στιγμή, υπήρχε μια διάχυτη αίσθηση προσοχής – αν και εμπλεκόμασταν σε νόμιμες δραστηριότητες, που καλύπτονται από τα σύνταγματικά μας δικαιώματα όπως προσδιορίζονται στο πρώτο άρθρο, κανείς δεν θεώρησε τον εαυτό του εξαίρεση από την πιθανότητα της παρακολούθησης. Οι ευαίσθητες συζητήσεις γίνονταν σε θορυβώδη μπαρ, ποτέ με email. Τα μηνύματα στο κινητό θεωρούνταν μη ασφαλή. Στις συναντήσεις, ανάλογα με την περίσταση αφαιρούσαμε τις μπαταρίες των κινητών. Παρόλα αυτά, ήταν εύκολο να νιώσεις μη σημαντικός (γιατί να παρακολουθούν εμένα;) και εξίσου εύκολο να χαλαρώσεις τα μέτρα προφύλαξής σου – ειδικά όταν αυτό σήμαινε να ξαναβρεις κάποιες από τις ανέσεις που είναι δύσκολο να αποχωριστείς. Το να αφήσεις ίχνη ψηφιακών δεδομένων, πιθανώς ενοχοποιητικά, έμοιαζε αναπόφευκτο. Αλλά πόσο άσχημο μπορούσε να είναι πραγματικά; Και δεν υπήρχε τρόπος να χρησιμοποιούμε τα μέσα επικοινωνίας αυτά και ταυτόχρονα να διαφυλάξουμε την ιδιωτικότητά μας;

Στα τέλη του Απρίλη 2012, κάθισα με τον ανεξάρτητο ερευνητή ασφαλείας, hacker και υπερασπιστή της ιδιωτικότητας Jacob Appelbaum, ο οποίος γνωρίζει ένα ή δύο πράγματα σχετικά με το κράτος της επιτήρησης. Ο Appelbaum είναι ένα από τα μέλη κλειδιά του Tor Project, το οποίο βασίζεται σε ένα παγκόσμιο εθελοντικό δίκτυο από servers, το οποίο αναδρομολογεί την δικτυακή κίνηση μέσω ενός κρυπτογραφημένου κυκλώματος από αναματαδότες. Με αυτό τον τρόπο, αποκρύπτει την τοποθεσία του χρήστη και τον προστατεύει από μια συνηθισμένη μορφή δικτυακής παρακολούθησης, γνωστή ως ανάλυση κίνησης, που χρησιμοποιείται για να βρεθεί ποιος μιλάει με ποιον σε ένα δημόσιο δίκτυο. Το Tor είναι ελεύθερο και χωρίς αντίτιμο. Ο Appelbaum είναι επίσης ο μόνος γνωστός αμερικάνος, μέλος του WikiLeaks.

Θα ακολουθήσει το δεύτερο μέρος με την συνέντευξη του Jacob Appelbaum σε ξεχωριστό post.

Στις 24/09/2012 και μετά από καταγγελίες πολιτικών, μελών της Χρυσής Αυγής, καθώς και «αυτόνομων» πολιτών η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος προχώρησε σε μία σύλληψη σχετικά με μια σατυρική σελίδα του Facebook με την κατηγορία της “κακόβουλης βλασφημίας και καθύβρισης θρησκευμάτων”.

Η σελίδα με το όνομα Γέροντας Παστίτσιος, σατύριζε την «αγιοποίηση» του Γέροντα Παΐσιου από διάφορα μέσα, έντυπα και ηλεκτρονικά, που σκοπό είχαν την εμπορική εκμετάλλευση του μοναχού καθώς και να παρασύρουν ευκολόπιστο κόσμο. Η σελίδα είχε καταφέρει να ρεζιλέψει πολλά ειδησεογραφικά sites, blogs και εφημερίδες όταν είχε αναγράψει μια προφανέστατα πλαστή είδηση ενός «νέου θαύματος του Γέροντα» το οποίο αναμετέδωσαν με περισσή χαρά τα μέσα (περισσότερα). Όταν τα εν λόγω μέσα κατάλαβαν την παγίδα, στην οποία έπεσαν, άρχισαν να στρέφονται κατά της σελίδας με απειλές.

Την περασμένη εβδομάδα εντάθηκαν οι καταγγελίες «πολιτών» προς την Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος ζητώντας τους να επέμβουν για να κλείσει η ιστοσελίδα. Συμπαραστάτης αυτών των ανθρώπων ήταν η πάντα πρόθυμη Χρυσή Αυγή και ο βουλευτής της Χρήστος Παππάς, ο οποίος κατέθεσε στις 18/09/2012 ερώτηση στη βουλή για το θέμα.

Στηριζόμενη σε άκρως αναχρονιστικά αδικήματα του Ποινικού Κώδικα η Δίωξη, όπως αναφέρεται σε σχετικό δελτίο τύπου, διακρίβωσε στα πλαίσια αστυνομικής έρευνας “τα αρχεία καταγραφής (logfiles) και τα ηλεκτρονικά ίχνη του διαχειριστή – χρήστη της επίμαχης σελίδας”. Δεν γνωρίζουμε αν στη διαδικασία ενεπλάκη εισαγγελέας ή αν υπήρξε συνεργασία με το Facebook. Σε κάθε περίπτωση είναι προφανές πως δεν τηρήθηκε η νόμιμη διαδικασία άρσης απορρήτου που καλύπτει και τις διαδικτυακές επικοινωνίες. Την Παρασκευή 21/09/2012 έγινε έφοδος της Δίωξης στο σπίτι του φερόμενου ως διαχειριστή της ιστοσελίδας, όπου του κατασχέθηκε το laptop, έγινε κατ’ οίκον έρευνα, ο ίδιος συνελήφθη και οδηγήθηκε στον εισαγγελέα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι φανατικοί «υποστηρικτές» του Γέροντα Παΐσιου προσπαθούν να λογοκρίνουν σατιρικές σελίδες. Το 2006 υπήρξε αντίστοιχη περίπτωση όταν ένα σατιρικό blog με το όνομα “FunEl” σατίριζε τον τηλεπαρουσιαστή/μελλοντολόγο/βιβλιοπώλη Δημοσθένη Λιακόπουλο γι’ αυτά που έλεγε σχετικά με τον Γέροντα, τα Ελοχίμ και τις λοιπές αηδίες. Επειδή ο κ. Λιακόπουλος δεν μπορούσε τότε να βρει τον διαχειριστή του “FunEl” κινήθηκε νομικά εναντίον του διαχειριστή μίας μη – κερδοσκοπικής μηχανής αναζήτησης μπλογκς με το όνομα “blogme.gr”, που φιλοξενούσε RSS από εκατοντάδες blogs, ανάμεσα σε αυτά και το “FunEl”. Αποτέλεσμα ήταν η χωρίς τελειωμό ταλαιπωρία του διαχειριστή του “blogme.gr” για αρκετά χρόνια και, φυσικά, η παύση λειτουργίας της ιστοσελίδας.

[…]

Έχουμε ένα μήνυμα προς τους χρήστες. Αντί να αφήνονται να τους τρομοκρατεί το κράτος, θα πρέπει να οργανώσουν συλλογικά τις διαμαρτυρίες τους, αν θέλουν να διατηρήσουν και να διευρύνουν τις ελευθερίες τους. Ταυτόχρονα όμως θα πρέπει να μάθουν να προστατεύουν καλύτερα την ιδιωτικότητά τους ώστε να αποφεύγουν όσο το δυνατόν την κρατική (Δίωξη) και την ιδιωτική (Facebook) παρακολούθηση και καταστολή. Οι χρήστες πρέπει να αυτοοργανωθούν και να μάθουν τι είναι το ψηφιακό τους ίχνος και πως μπορούν να το ελαχιστοποιήσουν. Διαθέσιμοι οδηγοί υπάρχουν στην σελίδα του Hackerspace καθώς και στις Skytal.es. […]

http://dln.gr/2012/09/26/pastitsio/