[…]Αλλά αυτό που έχουμε τελικά είναι δημοκρατία, όχι φασισμό. Και δεν είναι απαραίτητα καλύτερο, είναι απλά διαφορετικό. Να σας δώσω ένα παράδειγμα. Πόσοι άνθρωποι σε αυτή την αίθουσα θα αισθάνονταν καλά με έναν νόμο ο οποίος θα υποχρέωνε τους πάντες να φέρουν μαζί τους συνεχώς μια κυβερνητική συσκευή εντοπισμού; Κανείς; Ούτε ένας, εντάξει. Λοιπόν αυτό θα γινόταν στον φασισμό, αυτό είναι το φασιστικό μέλλον. Τώρα επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω κάτι άλλο. Πόσοι άνθρωποι εδώ μέσα κουβαλάνε κινητό τηλέφωνο; Μαντεύω πως είναι το 100% των ανθρώπων εδώ μέσα. Αυτό λοιπόν λέγεται δημοκρατία, έτσι; Διότι, ποια είναι η διαφορά μεταξύ μιας συσκευής εντοπισμού που η κυβέρνηση σε υποχρεώνει να κουβαλάς, από ένα κινητό τηλέφωνο, βλέπετε; Ένα κινητό τηλέφωνο είναι μια συσκευή εντοπισμού που αναφέρει σε πραγματικό χρόνο την θέση σας σε έναν τηλεπικοινωνιακό πάροχο εταιρεία, η οποία είναι από το νόμο υποχρεωμένη να παραδώσει τις πληροφορίες αυτές στην κυβέρνηση. Έτσι, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, άρα ποιά είναι η διαφορά; Μπορείς να απενεργοποιήσεις το κινητό αλλά δεν το κάνεις! Επιλογή! Και πληρώνεις για να το αποκτήσεις. Η επιλογή είναι η μεγάλη διαφορά.

Επιλέγεις να έχεις κινητό τηλέφωνο, δεν θα επέλεγες να έχεις μια κυβερνητική συσκευή εντοπισμού. Ας μιλήσουμε λοιπόν για αυτό. Ποτέ, ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα, δε θα σκεφτόμουν ότι θα είχα κινητό τηλέφωνο. Γιατί να έχω δηλαδή; Είναι μια κινητή συσκευή εντοπισμού, ένας κινητός κοριός, λειτουργεί με ένα ανασφαλές πρωτόκολλο, γιατί να θέλω ένα τέτοιο πράγμα; Παρόλα αυτά έχω ένα. Και το κουβαλάω συνεχώς μαζί μου, κάθε μέρα. Λοιπόν νομίζω ότι αν δούμε τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι τείνουν να επικοινωνούν και να συντονίζονται σε ομάδες, συχνά υπάρχουν, κατά κάποιο τρόπο άτυποι, μηχανισμοί και κανάλια που χρησιμοποιούν για να επικοινωνούν, να κάνουν σχέδια, να έχουν επαφή. Αν εγώ φτιάξω έναν περισσότερο κωδικοποιημένο/διαφορετικό τρόπο επικοινωνίας, υπάρχει ένα γνωστό πρόβλημα που λέγεται “φαινόμενο μη-ύπαρξης δικτύου”. Εφευρίσκω κάτι τέτοιο, για παράδειγμα, το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας (GSM), και αρχίζω να το χρησιμοποιώ αλλά με δυσκολία. Επειδή η αξία ενός τέτοιου δικτύου βρίσκεται στον αριθμό των χρηστών που είναι συνδεδεμένοι σε αυτό, αν είμαι ο μόνος που το χρησιμοποιεί τότε δεν αξίζει και πάρα πολύ.

Αν όμως καταφέρω με κάποιο τρόπο να βάλω όλους να χρησιμοποιούν αυτό το πράγμα, τότε γίνεται πολύ χρήσιμο και πολύτιμο.Αλλά υπάρχει και μια παρενέργεια, η οποία είναι ότι οι παλιές άτυπες μέθοδοι επικοινωνίας και συντονισμού καταστρέφονται. Η τεχνολογία στη πραγματικότητα αλλάζει την δόμηση της κοινωνίας. Εννοώ ότι υπάρχουν πολλά τετριμμένα και δοκιμασμένα παραδείγματα αυτού του πράγματος στην εποχή των κινητών τηλεφώνων, όπου βλέπουμε ότι τα κινητά έχουν αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, έτσι; Παλιά οι άνθρωποι κάναν σχέδια, ας πούμε θα σε συναντήσω στη γωνία του δρόμου την τάδε ώρα και θα πάμε εκεί, τώρα οι άνθρωποι λένε θα σου τηλεφωνήσω όταν τελειώνω τη δουλειά. Και έτσι αν δεν έχεις αυτό τεχνολογικό μαραφέτι δεν μπορείς να συμμετέχεις με τον τρόπο που η κοινωνία επικοινωνεί και αλληλεπιδρά.

Έτσι λοιπόν αυτό που τελικά συμβαίνει είναι ότι τώρα αν επιλέξω ότι δεν θέλω να συμμετέχω σε αυτό το κωδικοποιημένο κανάλι επικοινωνιών(κινητά), είμαι πάλι θύμα του φαινομένου μη-ύπαρξης δικτύου. Διότι αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να είμαι μέρος ενός δικτύου που έχει καταστραφεί, που δεν υπάρχει πλέον και πάλι είμαι ο μόνος που το χρησιμοποιεί και τελικά είμαι μέρος ενός δικτύου χωρίς αξία. Οπότε ναι, έκανα μια επιλογή, εντάξει, να έχω κινητό τηλέφωνο. Αλλά τι είδους επιλογή έκανα; Και νομίζω αυτός είναι ο δρόμος που παίρνουν τα πράγματα πλέον. Αυτό που τελικά συμβαίνει είναι ότι οι επιλογές αρχικά είναι πολύ απλές “Έχω στη τσέπη μου ένα ηλεκτρονικό μαραφέτι ή όχι;”. Και στο πέρασμα του χρόνου η έκταση της επιλογής αυτής αυξάνεται μέχρι που γίνεται μια επιλογή συμμετοχής στην κοινωνία ή όχι. Αφού σε κάποιο βαθμό σήμερα το να επιλέξεις να μην έχεις κινητό τηλέφωνο, σημαίνει κατά κάποιο τρόπο να επιλέγεις να μην συμμετέχεις στο κοινωνικό σώμα. […]

Γιατί αν ανατρέξετε πίσω και δείτε ποιος ήταν ο σκοπός του Total Information Awareness (προγράμματος παρακολούθησης στις ΗΠΑ), η google τα έχει πραγματοποιήσει όλα! Στη πραγματικότητα, έχει πάει ακόμα παραπέρα από τα δεδομένα αυτά που το TIA ονειρευόταν να συλλέγει και να επεξεργάζεται. Και ένα πράγμα που γνωρίζουμε ότι η Google διακρίνεται, και από το οποίο βγάζουν λευτά είναι δυνατότητα που έχουνε να επεξεργάζονται σε βάθος τα δεδομένα που συλλέγουν, εξάγοντας στατιστικά και σχέσεις από αυτά. Προφανώς ο σκοπός της είναι διαφορετικός. Δεν είναι ο John Poindexter(εμπνευστής του TIA), προσπαθούν να πουλάνε διαφημίσεις. Αλλά μην ξεγελιέστε, ανήκει στη βιομηχανία της επιτήρησης. Έτσι βγάζουν λευτά, παρακολουθούν τους ανθρώπους και βγάζουν κέρδος. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ποιος γνωρίζει περισσότερα για τους πολίτες στη χώρα του, ο Kim Jong-il (πρωην ηγέτης της Βόρειας Κορέας) ή η Google; Νομίζω η Google, νομίζω ξεκάθαρα η Google. Τώρα τίθεται το ερώτημα γιατί οι άνθρωποι ανησυχούν τόσο για τύπους σαν τον Kim Jong-il ή τους Poindexters αυτού του κόσμου και όχι για περιπτώσεις όπως η Google; Λοιπόν, νομίζω ότι ανάγεται πάλι στο προηγούμενο ζήτημα, αυτό της επιλογής. Επιλέγεις να χρησιμοποιείς την Google και δεν επιλέγεις να παρακολουθείσαι από τον Poindexter ή τον Kim Jong-il. Αλλά και πάλι νομίζω ότι το εύρος της επιλογής αυτής επεκτείνεται και γίνεται όλο και πιο δύσκολο να κάνεις την επιλογή αυτή, μέχρι που καταλήγει να είναι επιλογή συμμετοχής στην κοινωνία ή όχι. Δηλαδή αν λέγατε, δεν θέλω να είμαι μέρος αυτής της συλλογής δεδομένων από την google, και δεν θα στείλω σε κανέναν που έχει διεύθυνση gmail. Αυτό πιθανόν είναι κάτι δύσκολο.

Εννοώ θα ήταν κατά κάποιο τρόπο αποκλεισμός από τον κοινωνικό περίγυρο, από ένα κομμάτι της σύγχρονης επικοινωνίας που είναι βασική στην λειτουργία της κοινωνίας. Επαναλαμβάνω λοιπόν, οι επιλογές επεκτείνονται στο επίπεδο της κοινωνικοποίσης. Οι καιροί αλλάζουν. Αυτή τη στιγμή αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση όπου η τεχνολογία μεταλλάσσει την ίδια την δόμηση της κοινωνίας. Το γεγονός ότι οι πληροφορίες συσσωρεύονται σε διακριτά σημεία και αυτοί που μας παρακολουθούν απλώς μετακινούνται στα σημεία αυτά. Στο παρελθόν αυτό γινόταν ευθέως, έτσι; Είδαμε ότι προσπάθησαν(στις ΗΠΑ)να ενσωματώσουν μηχανισμό παρακολούθησης σε κάθε συσκευή επικοινωνίας της αγοράς. Σήμερα, είναι πιο ύπουλοι. Αντί για αυτό, απλώς εστιάζουν σε μεμονωμένα σημεία όπου τείνουν να σωρεύονται πληροφορίες. Σημεία, όπως το δωμάτιο στις εγκαταστάσεις της AT&T, που η NSA είχε εξοπλισμό καταγραφής κίνησης, ποιος ξέρει για πόσο καιρό. Στο παρελθόν τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα, προσπαθούσαν να αποκτήσουν τα δεδομένα σου, πλέον όχι. Τώρα προσελκύουν τα δεδομένα σου, δεν τα απαιτούν και στη συνέχεια αυτοί που παρακολουθούν μετακινούνται στα σημεία που συλλέγονται τα δεδομένα.